นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
บทเพลงนำพารัก
ความรักมันไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ แต่เกิดจากความตั้งใจของใครสักคนต่างหากละ
ผู้เข้าชมรวม
90
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
90
หมวด : รักคอเมดี้
อัปเดตล่าสุด : 5 ก.ค. 66 / 09:01 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
บางครั้งเพลงบางเพลงก็สร้างแรงบันดาลใจให้ทำบางสิ่งบางอย่าง แต่เราจะเชื่อใจทำสิ่งนั้นไหมแต่กลับ จูค่าย เขาเชื่อสุดใจจนกลายเป็นปาฏิหาริย์แห่งรัก
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมื่อ ู่าย ทุวันหลัเลิเรียนมหาวิทยาลัยเสร็ ผมะลับหอพัโยรถไฟฟ้า ไม่รู้ทำไม่วนี้ผมรู้สึเหาแปลๆ เวลาเห็นนเป็นแฟนันเินึ้นมาบนรถไฟ ผมรู้สึไม่่อยอบเอาะเลย
หรือผมเอ็อยามีบ้า แ่ว่าหน้าผมมันบึ้ึนานี้ใระเ้าหา แล้วอนนี้ผม็ยืนฟัเพล เพลหนึ่อยู่มันเป็นเพล้า มันเป็นเพล ที่ว่าผมฟัทีไรแล้วรู้สึอยามีวามรัึ้นมาทุรั้เลย ไม่รู้ว่าใระฟัเพลนี้เหมือนับผมบ้าไหม
ถ้าเิว่าบนรถไฟบวนนี้มีนฟัเหมือนันผม็อยาวนมาฟั้วยันเลย มันะีมาว่าฟันเียว เพลนี้มันมีื่อว่า "เล่นล" เี่ยวับวามรัน่ะ ระหว่าฟัเพลนี้วนไปผม็เลื่อนฟีบนมือถือ เป็นนๆหนึ่แร์เพลที่ผมำลัฟัอยู่พอี ผมใมา ไม่ิว่าะมีนอบเพลนี้เหมือนัน ผมรู้สึสนในนนี้ริๆ
ผม็เ้าไปูโปรไฟล์ เธอเป็นผู้หิ เรียนมหาวิทยาลัยเียวับผม เธออบถ่ายรูปวิวสถานที่ แล้ว็รูปอเธอเอ แ่ว่ารูปนั้นเธอะยืนหันหลัมาทาล้อ และเอียหน้ามาให้เห็นแ่รอยยิ้ม แ่ไม่มีรูปไหนเลยที่เธอะหันหน้ามารๆ ระหว่าที่ผมสำรวโปรไฟล์อยู่ รถไฟฟ้า็ออยู่ที่สถานีที่ 5 และมีนึ้นมามามาย แ่มีผู้หิอยู่นนึ ท่าทาเธอเ่นว่านอื่น เธอใส่เสื้อยืสีาว ระโปรสีำ ใส่หูฟั เินึ้นมานั่ลรหน้าผม ผม็ไม่ิอะไรแ่เห็นว่าน่ารัี
ผม็ลับมาสำรวโปรไฟล์เธอ่อ เลื่อนูไปสัพั ผมึัสินใทัเธอไป
“ ทัรับ….. เพลที่แร์เรา็อบเหมือนัน…”
ผมรออยู่สัพัเธอไม่อบ ผม็เศร้านิหน่อยผมแ่อยารู้ัผู้หินนี้ริๆ แ่อยู่ๆ เธอ็อบ้อวามผม
… ริหรอ น้อยนมาเลยนะที่อบเพลนี้ เธอเป็นนแรเลยนะที่บออบ…
“ หรอ ีริๆอ่ะ อบเหมือนันนี่เราฟัเพลนี้ทุวันเลยนะอบมา”
… แล้วทำไมเธอถึอบอ่ะ…
“ ็มันนรีพอี อีอย่าเราอบพวเพลรัทำนอนี่แหละ”
… อบเพลรัหรอ…
“ ใ่อนนี้อยามีวามรั”
…เอออ…..
ผมยืนไปอมยิ้มไปเลยอนนั้นรู้สึเหมือน ผมอบเธอนนี้เลย หน้าผมแไปหมะนั้น ผมเยหน้าไปเห็นผู้หิที่นั่รหน้าผมยิ้มเหมือนัน ัหวะบัเอิพอี
“แล้วเธอเรียนมหาวิทยาลัย อาน เหรอ เห็นในโปรไฟล์ อ่ะ”
…อืมใ่..ทำไมเหรอ…
“ั้นเราับเธอ็เรียนที่เียวัน อ่ะสิ เป็นเพื่อนันไหม”
…อืม ไ้…
“แล้วเธอื่ออะไร เราื่อ ู่าย นะ”
…ั้นื่อ “ีหลาน”…
“เออ…ีหลาน ทำไม พวรูปเธอไม่ถ่ายหน้ารบ้าอ่ะ”
….อยาเห็นหน้าเราเหรอ ไว้่อยเอัน็ไ้นิ…
ะที่ผมำลัุยับเธอ มีเสียเือนถึสถานีปลายทาแล้ว็ัึ้น “สถานีที่ 8 ำลัะถึปลายทาแล้ว่ะ” ผมที่ำลัะลารถไฟ ผมเห็นมีนวิ่มาา้าหลั ผมเลยยับัวไป้าหน้าทำให้ผมัวิับผู้หิ้าหน้ามาึ้น มาึ้น ผมิว่าแ่แปปเียวไม่เป็นไรมั้แ่ไม่ิว่า ผู้หิ้าหน้าผมะลุึ้นยืนพอี เหุาร์อนนั้นือหัวอเธอมาระแทาอผมอย่าแร
“ปั๊ !!!!!! ี….เลย” ผมิในใ ยัยเอร์ เอ้ยย
อุ้ย…อโทษ่ะ…เ็บมาไหม
ผมเห็นสีหน้าเธอ ูใมาเลยไม่อยาเอาเรื่ออะไรับเธอเลยบอปัไป
ไม่เป็นไรรับ มันเป็นอุบัิเหุ ่ามันเถอะรับ ระวัพูอยู่ผมเผลอไป้อาเธอพอี มันทำให้ผมรู้สึเหมือนเยเอที่ไหนแ่็ไม่ไ้ถามอะไรไป แล้วผม็อบแท ีหลาน ่อไปว่า
“ ีหลาน เี๋ยวเราลับหอ่อนนะพอีว่าเราเิอุบัิเหุนิหน่อยน่ะ”
… อ้าว หรอ เป็นไรมาไหม…
“ ไม่ๆ เี๋ยวลับไปทำแผล่อน”
แล้วผมเห็นว่าทั้ผมและผู้หินนั้นลสถานีเียวัน เมื่อผมลับถึหอพั ผม็ไปอาบน้ำแล้วส่อระู ปราว่าปาผม้านในมันแเลย มันทำให้ผมนึถึหน้าผู้หินนั้นึ้นมา แ่็โรธเธอไม่ล ผมเลยปล่อยวา แล้วเินไปนอนบนเียพร้อมหยิบโทรศัพท์ึ้นมา แล้ว็ทัหา ีหลาน
“ ีหลาน เธอทำอะไรอยู่” ไม่ี่นาที้อวาม็ัึ้น
… ว่าไ ู่าย ันำลัิน้าวเลยนายินหรือยั…
“ อ๋อ เราินแล้ว ำลันอนเล่นอยู่บนเีย ้าวอร่อยไหม ”
… ็ไม่่อยอร่อยเท่าไหร่ เพื่อนื้อมาให้…
“ ริหรอ ั้นวันหลัเราพาีหลานไปหาออร่อยินเอ เธอว่าไ”
… อิู่อน…
“ หือ ไม่้อิแล้ว เรื่อินไม่้อิหรอพรุ่นี้หลัเลิเรียนนะ อบ้าแปลว่าล โอเ”
…….ห้ะ………
“ มาเอันหน้าสถานีรถไฟ อาน นะไ้ไหม”
… ทำไม้อเป็นที่สถานีรถไฟฟ้าล่ะ…
“ ็ส่วนให่เ็มหาวิทยาลัยเรา็ลับรถไฟฟ้านะ เธอลับยัไ”
… อ๋อเปล่าๆ แล้วลป้ายไหนอ่ะ…
“ สถานีป้ายที่ 8”
… โอเ…
“ ั้นีหลาน ฝันีนะ”
และืนนี้ผม็หลับาลพร้อมไปับรอยยิ้ม ผมนอนอโทรศัพท์ทั้ืนเลย เพื่อรอที่ะไ้เอ ีหลาน
วันนี้เมื่อผมเลิเรียนเสร็ ผม็รีบมาึ้นรถไฟ อาน เลย และไม่ลืมเพลที่ทำให้ผมไ้รู้ัับีหลาน ผมเปิเพล เล่นล ใส่หูฟัเินึ้นไปบนรถไฟ ผมฟัเพลไป็พลาหลับาไป ผมรู้สึเ้าใเพลนี้มาึ้น เมื่อมันเิับผมเอ และเมื่อผ่านไปสัพั รถไฟ็หยุอที่ป้ายที่ 5 ผู้หินนั้นที่นาผม เธอ็ึ้นมา้วย
อนนี้บนรถไฟนแน่นมา นทำให้ผมและผู้หินนั้นมายืนเบียัน ้วยส่วนสูผมที่มาว่าเธอ ึทำให้ผม้อยืนโอบเธอไว้้านหน้า และผม็เห็นเธอใส่หูฟัอีแล้ว มันใล้ันมา นระทั่ ถึสถานีป้ายที่ 8 ผม็พยายามรีบลเหมือนัน ผมไม่รู้เลยว่าหูฟัเธอมันมาเี่ยวระเป๋าผมอนไหน พอผม เินออารถไฟ ทำให้ระาสายหูฟัเธอหลุ ผู้หินนั้นรีบเินออเหมือนัน และไม่ทันระวั ว่าหูฟัเธอหลุแล้ว และเพลในโทรศัพท์มัน็ัออมา ผมใไปับเพลนั้นสัพั เพราะเพลนั้นมันือ เพลเล่นล ผมไม่วิ่ไล่ามเธอไป
และับแนเธอ พร้อมับพูออไปว่า “ ีหลาน”…..
เธอ็หันมาอบว่า “ู่าย”……… ้วยสีหน้าที่ะลึ
ผลงานอื่นๆ ของ เสื้อฮาวาย.Hwaii ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เสื้อฮาวาย.Hwaii
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น